• Arshamxxx (1 روز پیش)

  “Omniscient Reader: The Prophecy” ادعای قصه‌گویی پیچیده و فلسفی دارد، اما در عمل گرفتار تصنع و جلوه‌فروشی می‌شود. فیلم می‌خواهد هوشمندانه باشد، اما اغلب شخصیت‌ها بی‌جان‌اند و احساساتشان مصنوعی است. جلوه‌های ویژه شاید چشم‌نواز باشند، اما از روایت و درام هیچ کمکی نمی‌کنند؛ گویی تکنیک جای قصه را گرفته است. نیمه‌ی دوم فیلم بیشتر شبیه یک نمایش تجاری از انفجار نور و رنگ است تا یک داستان واقعی.

  در کل، فیلم تماشایی است، اما همان مشکل همیشگی آثار اقتباسی فانتزی را دارد: *چهره‌ای زیبا، دلِ خالی.*
  «فیلم، نه اثر هنری است، نه تجربه انسانی.»

  0 0

  برای پاسخ دادن وارد شوید
• fxmrrich (1 روز پیش)

  خطر اسپویل شدید!
  اینجا قرار نیست فقط داستان فیلم را تعریف کنیم؛ می‌خواهیم قصه را بشکافیم و بندبندش را روی دایره بریزیم. خلاصه که چیزی از غافلگیری برایتان باقی نمی‌ماند. اگر دوست دارید با ذهن بکر و دست‌نخورده این اثر را ببینید، لطفاً همین‌جا خواندن را متوقف کنید و پس از تماشای آن بازگردید.
  ________________________________________
  ۱. ویترین خوش‌رنگ در برابر حقیقت عریان
  داستان ظاهری: یک کارمند معمولی که رمانی را تا انتها خوانده، ناگهان خود را در دنیای همان رمان می‌یابد و به‌عنوان تنها کسی که از آینده خبر دارد، تلاش می‌کند تا پایان داستان را تغییر دهد. این یک دروغ بزرگ است.
  حقیقت عریان: این فیلم، مرثیه‌ای ترسناک برای «مرگ فردیت» و پیروزی نهایی «فرهنگ نظاره» (Spectacle Culture) است. دنیا به یک استریم زنده (Live Stream) عظیم تبدیل شده و انسان‌ها گلادیاتورهایی هستند که برای کسب «لایک» و «دستمزد» از سوی تماشاگران آسمانی (صورت‌های فلکی)، می‌جنگند و می‌میرند. «کیم دوکجا» قهرمان نیست؛ او کاربری است که با دانستن الگوریتم، سیستم را هک کرده است. این فیلم دربارهٔ بقا نیست، دربارهٔ تبدیل شدن زندگی به یک نمایش خونین برای سرگرمی دیگران است.
  ۲. جراحی روان‌شناختی شخصیت‌ها
  در اینجا با دو نمونهٔ روان‌پریشی کلاسیک مدرن طرف هستیم، نه قهرمان.
  • کیم دوکجا ناظر نهایی – (The Ultimate Voyeur): این شخصیت، تجسم انسان معاصر است؛ وجودی توخالی که هیچ هویت مستقلی ندارد و تمام شخصیتش را از محتوایی که مصرف کرده (وب‌رمان) وام گرفته است. او یک «خواننده» نیست، یک «انگل» اطلاعاتی است که از تراژدی و درد شخصیت‌های واقعی داستان (مانند یو جونگهیوک) تغذیه می‌کند تا خود را بالا بکشد. او نمی‌خواهد دنیا را نجات دهد؛ او یک طرفدار عقده‌ای است که از پایان سریال موردعلاقه‌اش خوشش نیامده و حالا با ورود به داستان، آن را به نفع خودش بازنویسی می‌کند.
  • یو جونگهیوک تولیدکنندهٔ محتوا – (The Content Creator): این قهرمان اصلی رمان، تنها شخصیت «واقعی» داستان است؛ هنرمندی که مجبور است بارها و بارها در جهنم شخصی‌اش زندگی کند تا برای «صورت‌های فل-کی» محتوای دراماتیک تولید کند. او نماد هنرمند یا خالقی است که روحش توسط مخاطبانِ مصرف‌کننده و بی‌رحم بلعیده می‌شود. ورود دوکجا به زندگی‌اش، بزرگ‌ترین توهین ممکن است؛ گویی فردی از بخش نظرات، به وسط صحنهٔ فیلم‌برداری بپرد و بخواهد به کارگردان یاد بدهد چگونه فیلم بسازد.
  ۳. مهندسی ذهن و رمزگشایی نمادها
  • پیام‌های ناخودآگاه: فیلم این باور وحشتناک را به ناخودآگاه شما تزریق می‌کند که زندگی‌تان بی‌ارزش است، مگر اینکه «دیدنی» باشد و بتواند دیگران را سرگرم کند. این فیلم «سندروم» شخصیت اصلی (Main Character Syndrome) را به‌عنوان یک سازوکار بقای ضروری تبلیغ می‌کند: اگر نتوانی توجه جلب کنی، حذف می‌شوی. این یعنی عادی‌سازی فرهنگ اینفلوئنسری در مقیاس بقای بشریت.
  • رمزگشایی نمادها (Symbolism):
  o سیستم «استریمینگ ستاره‌ای» (Star Stream): این سیستم، استعاره‌ای عریان از شبکه‌های اجتماعی است؛ پلتفرمی (مانند توییچ یا یوتیوب) که در آن بقای شما به «کمک‌های مالی» (Coins) از طرف دنبال‌کننده‌های قدرتمندتان بستگی دارد. یا محتوا تولید می‌کنی، یا می‌میری.
  o «سناریوها» (Scenarios): این‌ها نماد «بازی‌وارسازی» (Gamification) زندگی هستند. تمام پیچیدگی‌های اخلاقی و انسانی به یک سری مأموریت با پاداش و جریمهٔ مشخص تقلیل یافته است. دیگر مهم نیست کارت درست است یا غلط؛ فقط مهم است که «مرحله را رد کنی».
  o گوشی هوشمند دوکجا: این یک ابزار نیست؛ کتاب مقدس این دنیای جدید است. تمام «حقیقت» جهان (یعنی داستان رمان) در آن نوشته شده است. این یعنی کسی که به داده‌ها (Data) دسترسی دارد، خداست.
  ۴. اسرار فاش‌شده و تئوری‌های کلیدی
  راز اصلی فیلم یک پیچش داستانی نیست، بلکه یک حقیقت فرا-داستانی (Meta) است: «ما»، یعنی تماشاگران فیلم، همان «صورت‌های فلکی» هستیم. فیلم دوربین را به سمت ما برمی‌گرداند و ما را به خاطر لذت بردن از تماشای این رنج و بدبختی، قضاوت می‌کند. ما نیز برای سرگرمی خودمان در حال «پرداخت هزینه» به این سیستم هستیم.
  تئوری نهایی: هیچ‌کدام از این‌ها واقعی نیست. دوکجا همان «کهن‌ترین رؤیا» است؛ او خواننده‌ای تنهاست که از فرط افسردگی و انزوا، تمام این دنیا را در ذهن خود خلق کرده تا از واقعیت فرار کند. کل فیلم، یک سازوکار دفاعی روانی در ذهن فردی عمیقاً آسیب‌دیده است.
  ۵. کلام آخر (نظر شخصی)
  این فیلم یک شاهکار فریبکارانه است. خود را در لباس یک فانتزی اکشن هیجان‌انگیز معرفی می‌کند، اما در باطن یک فیلم ترسناک روان‌شناختی دربارهٔ از دست دادن «خود» در عصر ارتباطات است. این فیلم یک اسب تروآ است که نقدی بی‌رحمانه بر فرهنگ مدرن را در دل یک بلاک‌باستر پرزرق‌وبرق پنهان کرده است. تماشای آن نه‌تنها ضروری، بلکه برای فهم دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم، حیاتی است. این فیلم یک آینه است؛ آیا جرئت دارید به آن نگاه کنید؟
  ۶. امتیاز نهایی
  امتیاز: ★★★★★ (۵ از ۵ ستاره)
  دلیل اصلی امتیاز: یک کالبدشکافی وحشیانه از روح انسان معاصر که در قالب یک فیلم فانتزی پنهان شده و تو را مجبور می‌کند بپرسی: آیا تو خواننده‌ای یا تنها بخشی از یک داستان بزرگ‌تر؟

  2 7

  برای پاسخ دادن وارد شوید
• vahid h (5 روز پیش)

  اینو باید سریالش میکردن مثل سولو لولینگ

  4 2

  برای پاسخ دادن وارد شوید
• امیر حسین (1 هفته پیش)

  نمی دانم جریان چیه ولی فیلم فقط 24% liked تو گوگل داره یعنی …

  5 0

  برای پاسخ دادن وارد شوید
• عرفان آریا (1 هفته پیش)

  خوشمان آمد

  7 5

  برای پاسخ دادن وارد شوید

نظر تو چیه؟
واسه ارسال نظر وارد شو یا ثبت‌نام کن