• minoo.khanoom (10 ساعت پیش)

  خیلی قشنگ بود.

  0 0

  برای پاسخ دادن وارد شوید
• fxmrrich (12 ساعت پیش)

  خطر اسپویل شدید!
  اینجا قرار نیست فقط داستان فیلم را تعریف کنیم؛ می‌خواهیم قصه را بشکافیم و بندبندش را روی دایره بریزیم. خلاصه که چیزی از غافلگیری برایتان باقی نمی‌ماند. اگر دوست دارید با ذهن بکر و دست‌نخورده این اثر را ببینید، لطفاً همین‌جا خواندن را متوقف کنید و پس از تماشای آن بازگردید.
  ________________________________________
  ۱. ویترین خوش‌رنگ در برابر حقیقت عریان
  روی ویترین نوشته شده: دختری تنها که پدر واقعی‌اش فردی بی‌کفایت است، پدر دیگری در فیسبوک پیدا می‌کند و حالش خوب می‌شود. داستانی زیبا و دلنشین.
  اما حقیقت عریان این است: فیلم فریاد می‌زند که گرسنگی عاطفی در عصر دیجیتال به مرحله‌ای رسیده که یک «لایک» از سوی یک غریبه می‌تواند جایگزین یک عمر بی‌توجهی والدین شود. این داستانِ «خانوادهٔ انتخابی» نیست؛ داستان «استیصال» ما برای کسب هر ذره توجه و تأیید است. فیلم می‌گوید ما آن‌قدر تنهاییم که حاضریم یک پروفایل آنلاین را به‌عنوان ناجی روان خود بپذیریم و نامش را «دوستی عمیق» بگذاریم.
  ۲. جراحی روان‌شناختی شخصیت‌ها
  • لیلی تروینو (معتاد به تأیید): لیلی یک معتاد به تأیید است. تمام وجودش نمایشی بی‌پایان برای گرفتن ذره‌ای محبت از پدری خودشیفته است. او یک شخصیت «فداکار» نیست؛ یک قربانی حرفه‌ای است که آموخته با تحقیر خود، دیگران را کنترل کند. «باب دوم» برای او یک پدر نیست؛ دُزی خالص از اعتبارسنجی است که تا به حال تجربه نکرده و به همین دلیل به‌سرعت به او وابسته می‌شود.
  • باب تروینو (پدر بیولوژیک): این شخصیت یک انسان سمی به تمام معناست، اما فیلم به‌سادگی از کنار او عبور می‌کند. چرا؟ چون کالبدشکافی عمیق یک شخصیت آزارگر برای مخاطب عام سنگین است. او تنها یک کاتالیزور است تا لیلی را به سمت «باب دوم» هل دهد. فیلم علاقه‌ای به تحلیل واقعی این هیولا ندارد، زیرا هدفش فروش حس خوب است، نه روان‌شناسی واقعی.
  • باب تروینو (غریبهٔ مهربان): او نیز انسانی تنهاست که از طریق «نجات دادن» لیلی، خود را نجات می‌دهد. او از یک فقدان عمیق (مرگ فرزندش) رنج می‌برد و لیلی برایش یک پروژه است؛ پروژه‌ای که با موفقیت آن، حس مفید بودن و پدر بودن را دوباره تجربه می‌کند. رابطهٔ آن‌ها یک معاملهٔ دو سر بُرد است که نامش را «دوستی» گذاشته‌اند، اما در اصل نوعی روان‌درمانی دوطرفه و بدون مجوز است.
  ۳. مهندسی ذهن: نمادها و پیام‌های پنهان
  • پیام‌های ناخودآگاه: فیلم این ایدئولوژی خطرناک را به ناخودآگاه ما تزریق می‌کند: «اگر خانواده‌ات سمی است، رهایش کن و در اینترنت به دنبال جایگزین بگرد.» این یک فانتزی شیرین است که مشکلات عمیق روحی را با یک راه‌حل فوری و ساده‌انگارانه پاک می‌کند. به ما می‌گوید لازم نیست با ترامای خود روبه‌رو شوی؛ کافی است یک «باب تروینو»ی جدید پیدا کنی.
  • رمزگشایی نمادها (Symbolism):
  o فیسبوک (Facebook): فیسبوک در اینجا نماد «رحم دیجیتالی» است؛ یک فضای امن مصنوعی که می‌توانی در آن یک خانوادهٔ بی‌نقص برای خودت بسازی، بدون آنکه با پیچیدگی‌ها و تباهی‌های روابط واقعی سروکله بزنی.
  o «لایک» (The “Like”): «لایک»، واحد پول عاطفی در قرن بیست‌ویکم است. یک «لایک» از سوی «باب دوم»، برای لیلی ارزشی بیش از هزار ساعت توجه از سوی پدر واقعی‌اش دارد. این نماد فروپاشی روابط عمیق و جایگزینی آن با اعتبارسنجی‌های دیجیتالیِ لحظه‌ای و بی‌ارزش است.
  o دفترچه خاطرات همسر باب (Jeanie’s Scrapbooking): همسر باب، جینی، با پناه بردن به دفترچه خاطراتش در حال فرار است. این دفترچه‌ها نماد گذشته‌ای هستند که باب می‌کوشد با کمک کردن به لیلی، از آن بگریزد. هر دو از واقعیت تلخ زندگی‌شان به یک دنیای فانتزی پناه برده‌اند: یکی به گذشته، دیگری به یک رابطهٔ پدری-دختری آنلاین.
  ۴. اسرار فاش‌شده و تئوری‌های کلیدی
  اینکه فیلم «نیمه‌اتوبیوگرافیک» است، بزرگ‌ترین حربهٔ تبلیغاتی آن است. کلمهٔ «نیمه» یعنی کارگردان اجازه داشته هر جا که واقعیت به اندازهٔ کافی «سینمایی» نبوده، به آن شاخ‌وبرگ دهد. تئوری اصلی: فیلم یک فانتزی «جبرانی» (Compensatory Fantasy) برای کارگردان است؛ بازنویسی آرمانی از گذشته که در آن، غریبه‌ای مهربان از راه می‌رسد و تمام زخم‌ها را التیام می‌بخشد. این فیلم بیش از آنکه یک داستان باشد، یک «آرزو» است که به تصویر کشیده شده. جزئیات پنهان (ایستر اِگ) واقعی این است که فیلم عمداً از نمایش پیامدهای روانی واقعی چنین رابطه‌ای (وابستگی شدید، تداخل با دنیای واقعی، مشکلات مرزبندی) طفره می‌رود تا پایان خوش‌رنگش خدشه‌دار نشود.
  ۵. کلام آخر (نظر شخصی)
  این فیلم یک قرص مُسکّن زیباست؛ فریبی خوش‌ساخت که به شما می‌گوید لازم نیست با مشکلات واقعی و عمیقتان بجنگید، راه ساده‌تری هم وجود دارد. برای ۹۰ دقیقه حالتان را خوب می‌کند، اشکتان را درمی‌آورد و به شما امیدی واهی می‌دهد. اما در نهایت، داستانی به‌شدت سانتی‌مانتال و ساده‌انگارانه است که از زیر بار تحلیل واقعی درد و رنج شانه خالی می‌کند. شاهکاری در مهندسی احساسات، اما شکستی در مواجهه با حقیقت. دیدنش اتلاف وقت نیست، اما باور کردنش خطرناک است.
  ۶. امتیاز نهایی
  امتیاز: ★★☆☆☆ (۲ از ۵ ستاره)
  دلیل اصلی امتیاز: یک سوءاستفادهٔ هوشمندانه از تنهایی مخاطب برای فروختن یک فانتزی شیرین اما توخالی.

  0 1

  برای پاسخ دادن وارد شوید
• Mrpy 2290 (6 ماه پیش)

  من لذت بردم از فیلم
  به اونایی که احساس تنهایی میکنن و فیلمای احساسی دوست دارن توصیش میکنم

  20 2

  برای پاسخ دادن وارد شوید

نظر تو چیه؟
واسه ارسال نظر وارد شو یا ثبت‌نام کن